A herdanza da señora María

Hoxe é o día. Ela, solteira e sen ninguén que pelexe polas partillas; o banco, aproveitado, que viu a oportunidade; a familia, que, coa vida rápida das cidades, xa a esquecera había anos, ata o punto de non reclamar a propiedade. Todo foi encaixando para resultar neste fin: Hoxe é o día. As escavadoras botando abaixo o fermoso chalé no centro da cidade, borrando así o último vestixio do paso polo mundo da señora María, que daba de comer a calquera que o precisase, que puña restos de sardiñas nun recuncho da finca para comeren os gatos da rúa, que deixara de ir a misa cando fartou de ver tanta dor e tanta fame no barrio, e empezara a empregar as mañás dos domingos para cociñar para varias familias que non chegaban a mediados de mes. Borrado o chalé, borrada a súa memoria. E chegou a señora Berta, cos seus tres fillos, e deixaron no muro un ramo de flores. E viu o Carlos, o drogadicto que tantas veces lle fora pedir axuda, e puxo un caravel cabe do ramo. E despois, unha por unha, todas as persoas que nalgunha ocasión foran axudadas por ela foron deixando flores, velas, libros, sobres con poemas, con debuxos, con calquera cousa que supuxera unha homenaxe. Hoxe é o día. O día no que todo o barrio decidiu que a Señora María sempre vai vivir, aínda que constrúan un edificio sobre os restos do chalé.