Orcolitos

Chegastes convidados
desde o máis lonxe do mundo
A terra que aquí agardaba
Vizosa e verde,
chea de auga
Non sabía aínda
do voso corazón escuro
As carballeiras, antergas testemuñas
da vida e a morte humanas
Foron descubrindo que decote
roubábadeslles a auga
Levastes convosco o misterio
fermoso das antigas fragas
Os castros e os segredos das druídas
borrados, eliminadas.
O pasado que a historia deixara
gardado agardando o futuro,
aquilo que aínda hai decenios
o monte agochaba,
Camiños e vieiros por milenios percorridos
Entre castiñeiros e carballos,
por xabarís e lobos vixiados
desapareceron coa vosa chegada
Foron esmorecendo as herbas
que pés descalzos correndo pisaban
Foron convosco mudando,
mesmo os recendos faltaban:
Tan só ficou no ar o cheiro
intenso das vosas landras;
landras que foron collidas,
landras que foron usadas
para poñerlle aos doentes,
os que con dor respiraban;
logo chegou a cobiza,
nin os piñeiros se salvan.
E chegou a grande empresa
que todo contaminaba:
a terra, o ar e a contorna;
con mercurio enporcou as augas
levando morte aos peixiños,
a morte chegando até as praias.
Viñestes convidados;
levastes o mellor da casa.